حراست در لغت به معنای پاسداری و مراقبت کردن می‌باشد. از لحاظ عرف اداری، حراست به نهادی گفته می‌شود که در تشکیلات یک سازمان وجود داشته و وظیفه مراقبت از سلامت اجزای ریز و درشت آن تشکیلات را در برابر انواع و اقسام انحراف‌های موجود به عهده دارد.

حراست پشتوانه‌ای محکم برای سلامت جامعه اداری است؛ به زبان دیگر وظیفه اصلی حراست، مواظبت از سلامت سازمان است. چرا که هر سازمانی جهت نیل به اهداف خود به سلامت درونی و بیرونی نیاز دارد. از آنجا که سلامت هر سازمان همواره در معرض آلودگی‌ها و تهدیدهای درونی و نفوذی است، برای حفظ سلامت و پیشگیری از آلودگی‌ها نیازمند سیستمی هستیم که با دقت زیاد:

حراست به عنوان مشاور مدیریت: حراست به عنوان چشم مدیر در سازمان و با توجه به اشرافی که به مجموعه دارد می‌تواند مشاور خوبی برای مدیریت محسوب شود.

حفاظت از دانشگاهیان: وظیفه نیروی انسانی، رسیدن به اهداف سازمانی است ولی وظیفه حراست‌ها حفظ سلامت نیروی انسانی است.

احقاق حقوق دانشگاهیان: از نظر علم مدیریت، سازمانی می‌تواند موفق و پویا و پیش رو با شد که کارکنانی با انگیزه و راضی داشته باشد، زیرا از کارمند ناراضی، خلاقیت و ابتکار به وجود نمی‌آید. بنابراین می‌بایست به منشأ نارضایتی‌های کارکنان توجه نموده و نسبت به توجیه مدیران و اصلاح روش‌ها اقدام کند. بدیهی است حراست می‌تواند از این طریق، خدمات قابل توجهی به مدیریت، کارکنان مجموعه و در کل به نظام مقدس اسلامی ارائه نماید.

احقاق حقوق ارباب رجوع: یکی از دلایل تأسیس ادارات و سازمان‌ها و ارگان‌ها، ارائه خدمات به مردم می‌باشد و از طرف دیگر توجه و دقت در رضایت مندی ارباب رجوع.

شایسته سالاری (کمک به انتصاب افراد شایسته): طبق قانون، انتصاب مسئولین به پست‌های حساس که در آئین‌نامه تعریف شده، باید پس از تعیین صلاحیت مراجع ذی‌صلاح و حراست صورت گیرد.
 
نقش حراست در پیش گیری از وقوع تخلف ها: سه نقش اساسی حراست به منظور پیشگیری از وقوع تخلف‌ها در سازمان به شرح زیر می‌باشد:

این وظیفه خطیر حراست از جهاتی شبیه به نهادهای بهداشتی درمانی است چنانچه این نهاد در ابتدا سعی بر آن دارد که ابتدا، از هر آلودگی و بیماری پیشگیری نماید و در مرحله بعد اگر احتمالاً کسی آلوده شد او را درمان نماید و در نهایت اگر دو روش قبلی موثر واقع نشد مراتب جهت اقدام قانونی به مراجع ذی‌ربط ارجاع دهد.